Lieve lezers,
Het is mooi geweest. Dat wil zeggen dit blog. Merk dat ik minder te vertellen heb, naarmate ik me beter voel. Eind van het jaar, mooi moment om mezelf blogbeter te verklaren. Heb ik geen arts voor nodig. Ik ontsla mijzelf wel. Hierbij.
Het was een fijne uitlaatklep. En van velen hoorde ik dat het met plezier gelezen werd. En dat was natuurlijk altijd fijn om te horen. Veel steun gaf dat. Steun die ik goed kon gebruiken. Dank daarvoor.
Gisteren voor de laatste keer het ziekenhuis geweest. Dit jaar wel te verstaan. Ditmaal 2 verstandkiezen, twee kiezen en nog wat loszittende wortelen achter gelaten. Prachtig efficient in een half uur. Niets dan lof over de operaties in het AMC.
Zo dachten mijn ouders er ook over. Hun mooie brief naar alle artsen en verpleegkundigen om hen te bedanken ligt klaar. Echter, waar en naar wie stuur je die? Daar is het AMC natuurlijk niet op ingericht. Dan maar naar de chef van het AMC, alleen weet je dan natuurlijk nooit waar die dan blijft.
Volgend jaar wordt het jaar van de opbouw. Er zullen nog een paar flinke operaties volgen. Het lastigste wordt mijn linker onder kaak. Deze moet 15 mm opgerekt worden, zodat er ruimte ontstaat voor de implantaten. Wanneer deze en andere operaties plaats gaan vinden is nog niet duidelijk. Gelukkig zijn ze bij het AMC sterker in de operatiekamer, dan erbuiten.
Voor mij geldt dat niet. Ik ben sterker buiten het AMC dan er binnen. Daarom hoop ik komend jaar minder in het AMC te verblijven. Dat zal me vast lukken. Ook dankzij jullie.
Tot komend jaar, tot buiten dit blog, tot levende lijven, tot ziens,
Reinout
donderdag 20 december 2007
vrijdag 2 november 2007
Een tijdelijke nood brug
Lieve lezers,
Er is een noodbrug aangelegd. Denk niet meteen aan een ramp verweg in india. Denk eerder aan een kleine overwinning op de bureaucratie in Nederland. In driekwartier heb ik 4 tijdelijk nieuwe bovenvoortanden gekregen. Een zogeheten tijdelijk noodbrug. Dit geluk had ik, omdat de tandarts nog driekwartier tandartsstoeluur(!) over had op zijn begroting. Het ziet er mooi uit. Mijn bovenlip krult weer lekker over mijn onderlip heen. Ik vraag mij natuurlijk wel af hoe mooi het zou zijn geworden als de tandarts niet driekwartier over had, maar ruim anderhalf uur.
Deze week bericht van de verzekering gekregen dat diezelfde tandarts, ruim 24 tandartstoel uren aangevraagd heeft. Plus € 40,00 (veertig euro!) aan technische hulpmiddelen. Dat is grof gezegd twee euro technische kennis per uur. Stel dat een tandarts € 250 per uur kost, dan is daarvan dus €248 puur ouderwets handmatig vakmanschap. Ik wil hier liever nog niet over nadenken.
Gelukkig hoeft dat ook niet. Deze 24 tandartsstoeluren zullen pas eind 2008 gebruikt gaan worden. Voor die tijd zal eerst mijn linker onderkaak hersteld moeten worden door het AMC. Hiervoor gaan ze de overgebleven linkerkaaklijn horizontaal doormidden snijden en vervolgens eens in de paar dagen een milimeter oprekken. In de tussentijd groeit het bot weer aan, zodat in anderhalve maand de benodigde anderhalve centimeter hoogte terug is. Dan moet het geheel nog een aantal maanden uitharden. Daarna kunnen de implantaten erin geplaats worden. Pas daarna zijn de 24 tandartsstoeluren nodig om de tanden een beetje te stylen.
De aanvraag voor deze behandeling ligt bij mijn verzekeringsmatschapij. Volgens het AMC kan het daar wel 4 maanden blijven liggen voor dat ze goedkeuring geven. Ons, en aan mij nadrukkelijk, is dwingend aangeraden hierover geen contact op te nemen met de verzekeringsmaatschappij. Bureaucraten moet je niet storen in hun proces. Dan raken zaken zoek. Of zoals mijn accountant ooit zei: "nooit contact opnemen met de belanstingdienst, dan wordt je een schuivend dossier, en voor dat je het weet lig je bovenop en gaan ze er nog in kijken ook". Dossiers moeten blijkbaar in alle rust handtekeningen verzamelen.
Mijn linkeroog is inmiddels op de oude sterkte. Dat is goed nieuws. Erger nog, mijn oog zelf is eigenlijk nooit slecht geweest. Ruim drie maanden lang ging ik regelmatig naar het AMC voor oogmetingen. Na verloop van tijd werd mij duidelijk dat de uitslag van die meting afhankelijk was van hoeveel creme ik er 's ochtends in gestopt had. Twee weken geleden heb ik tegen het advies van de oogartsen in een etmaal voor de meting geen creme in mijn oog gedaan. Gevolg een prima zicht.
Inmiddels sluit mijn oog de laatste twee weken een stuk beter. Dit kan komen doordat de zenuwen die het ooglid aansturen langzaam weer aangroeien. Het kan ook komen door de oedeemtherapeut die mijn linker oogkas sinds twee weken masseert en daarmee vocht afvoert, waardoor de oogspieren beter hun werk kunnen doen. Het AMC gelooft daar niet in en verwijst dus niet door. Mijn dorpsarts gelooft er ook niet zo in. Maar hij gelooft mij wel, dus is hij bereid als ik zeg dat het helpt een verwijsbriefje te schrijven.
Vandaag voor het eerst bij de advocaat geweest i.v.m. letselschade e.d. Voorlopig is het nog wachten op het dossier van de politie. Dat het zolang duurt zal wel te maken hebben met "meer blauw op straat" en "iedereen de wijken in" denk ik. Maar zolang dat nog niet klaar is kunnen de advocaten eigenlijk nog niet aan de slag. Heeft wel 1 voordeel, dat ze ook nog niet veel kunnen declareren.
Groet, Reinout
PS, de maand oktober was blogtechnisch niet echt productief. Dit had echter te maken met mijn ondernemende geest; zelf een pc aanschaffen bij Dell, windows Vista installeren, overstappen naar internet plus bellen..... Of zoals Ard zei, ja Rein, je houdt wel van een beetje risico.
Er is een noodbrug aangelegd. Denk niet meteen aan een ramp verweg in india. Denk eerder aan een kleine overwinning op de bureaucratie in Nederland. In driekwartier heb ik 4 tijdelijk nieuwe bovenvoortanden gekregen. Een zogeheten tijdelijk noodbrug. Dit geluk had ik, omdat de tandarts nog driekwartier tandartsstoeluur(!) over had op zijn begroting. Het ziet er mooi uit. Mijn bovenlip krult weer lekker over mijn onderlip heen. Ik vraag mij natuurlijk wel af hoe mooi het zou zijn geworden als de tandarts niet driekwartier over had, maar ruim anderhalf uur.
Deze week bericht van de verzekering gekregen dat diezelfde tandarts, ruim 24 tandartstoel uren aangevraagd heeft. Plus € 40,00 (veertig euro!) aan technische hulpmiddelen. Dat is grof gezegd twee euro technische kennis per uur. Stel dat een tandarts € 250 per uur kost, dan is daarvan dus €248 puur ouderwets handmatig vakmanschap. Ik wil hier liever nog niet over nadenken.
Gelukkig hoeft dat ook niet. Deze 24 tandartsstoeluren zullen pas eind 2008 gebruikt gaan worden. Voor die tijd zal eerst mijn linker onderkaak hersteld moeten worden door het AMC. Hiervoor gaan ze de overgebleven linkerkaaklijn horizontaal doormidden snijden en vervolgens eens in de paar dagen een milimeter oprekken. In de tussentijd groeit het bot weer aan, zodat in anderhalve maand de benodigde anderhalve centimeter hoogte terug is. Dan moet het geheel nog een aantal maanden uitharden. Daarna kunnen de implantaten erin geplaats worden. Pas daarna zijn de 24 tandartsstoeluren nodig om de tanden een beetje te stylen.
De aanvraag voor deze behandeling ligt bij mijn verzekeringsmatschapij. Volgens het AMC kan het daar wel 4 maanden blijven liggen voor dat ze goedkeuring geven. Ons, en aan mij nadrukkelijk, is dwingend aangeraden hierover geen contact op te nemen met de verzekeringsmaatschappij. Bureaucraten moet je niet storen in hun proces. Dan raken zaken zoek. Of zoals mijn accountant ooit zei: "nooit contact opnemen met de belanstingdienst, dan wordt je een schuivend dossier, en voor dat je het weet lig je bovenop en gaan ze er nog in kijken ook". Dossiers moeten blijkbaar in alle rust handtekeningen verzamelen.
Mijn linkeroog is inmiddels op de oude sterkte. Dat is goed nieuws. Erger nog, mijn oog zelf is eigenlijk nooit slecht geweest. Ruim drie maanden lang ging ik regelmatig naar het AMC voor oogmetingen. Na verloop van tijd werd mij duidelijk dat de uitslag van die meting afhankelijk was van hoeveel creme ik er 's ochtends in gestopt had. Twee weken geleden heb ik tegen het advies van de oogartsen in een etmaal voor de meting geen creme in mijn oog gedaan. Gevolg een prima zicht.
Inmiddels sluit mijn oog de laatste twee weken een stuk beter. Dit kan komen doordat de zenuwen die het ooglid aansturen langzaam weer aangroeien. Het kan ook komen door de oedeemtherapeut die mijn linker oogkas sinds twee weken masseert en daarmee vocht afvoert, waardoor de oogspieren beter hun werk kunnen doen. Het AMC gelooft daar niet in en verwijst dus niet door. Mijn dorpsarts gelooft er ook niet zo in. Maar hij gelooft mij wel, dus is hij bereid als ik zeg dat het helpt een verwijsbriefje te schrijven.
Vandaag voor het eerst bij de advocaat geweest i.v.m. letselschade e.d. Voorlopig is het nog wachten op het dossier van de politie. Dat het zolang duurt zal wel te maken hebben met "meer blauw op straat" en "iedereen de wijken in" denk ik. Maar zolang dat nog niet klaar is kunnen de advocaten eigenlijk nog niet aan de slag. Heeft wel 1 voordeel, dat ze ook nog niet veel kunnen declareren.
Groet, Reinout
PS, de maand oktober was blogtechnisch niet echt productief. Dit had echter te maken met mijn ondernemende geest; zelf een pc aanschaffen bij Dell, windows Vista installeren, overstappen naar internet plus bellen..... Of zoals Ard zei, ja Rein, je houdt wel van een beetje risico.
dinsdag 9 oktober 2007
Over geluk en pech en zo..
Gelukkige lezers,
Gisteren heb ik het weer zo'n vijf keer gezegd tegen vrienden die ik tegen kwam: "Ja, ik heb wel geluk gehad".
En natuurlijk is dat ook zo. Geluk met mijn lieve Anna, die me de hele middag laat doorslapen, ook al maken de kids er een enorme rotzooi van. Geluk met de kinderen natuurlijk. En geluk dat ik zelf uit zo'n grote familie kom, met ondersteunende broers en liefhebbende ouders. Geluk met zo'n lieve (en ervaringsdeskundige) schoonfamilie, wat eigenlijk ook wel weer logisch is, als je Anna kent. Geluk met veel goede vrienden, die me mee uit nemen. Geluk met uitstekende collega's die klussen overnemen, zonder er meteen met de klant vandoor te gaan. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
En natuurlijk ook medisch geluk. Dat de trauma ambulance in staat was mij op straat klaar te maken voor vervoer. Dat Dave zelfs zo'n vooruitziende blik heeft gehad dat hij de week na het ongeluk vrij had geblokt om vanuit zijn werkkamer op dezelfde IC van het AMC toezicht te houden op mij, mijn familie en al zijn collega specialisten. Dat niet alle eventuele voorspellingen van het AMC uitgekomen zijn. Dat mijn lichaam in goede conditie is, zodat het herstel razend snel gaat. Dat ik nu nog elke week voel dat er vooruitgang is.
En toch, is het ook gewoon domme pech. Pech dat ik nou juist daar aan het fietsen was, ruim drie maanden geleden. Dubbel pech dat daar nou ook een auto aan het rijden was. Ook pech dat we boven op elkaar zaten. Dat ik over de motorklep met mijn hoofd tegen de sponning tussen de voorruit en de zijruit ben geklapt. Pech met veel letsel. Ik had er ook gewoon een gekneusde schouder aan over kunnen houden. Of een gebroken sleutelbeen, zoals bijna alle wielrenners. Of pech dat ik niet gewoon met mijn billen door de voorruit gen gegaan. Die konden wel wat hebben. Of pech dat ik niet helemaal over de voorruit ben gevlogen met een zachte landing in het gras.
Hoe het ook zij. Op de een of andere manier kleeft er aan mij dat ik 'altijd geluk heb' (ik ben nog niemand tegen gekomen die zegt; "het verbaast me niets dat jou dat is overkomen"). Nu ook weer, tijdens het revalideren. Misschien is het grootste geluk voor mij wel, dat ik daar ook in ben gaan geloven. Niets zo fijn, als zeker te weten dat je vaak geluk hebt. Of het zo is doet er niet toe. Het vertrouwen hebben in je eigen geluk (wat toch net weer iets anders is dan mazzel) maakt het leven een stuk aangenamer en fijner. Misschien is dat weer naief, maar gelukkig heb ik dat zelf niet door.
Groet, Reinout
PS Deze week bij de tandarts geweest, athans bij het ACTA. Een gebouw zo groot als de Arena vol met tandartsen. Wat heb ik toch weer een geluk, dat dat bestaat.
Gisteren heb ik het weer zo'n vijf keer gezegd tegen vrienden die ik tegen kwam: "Ja, ik heb wel geluk gehad".
En natuurlijk is dat ook zo. Geluk met mijn lieve Anna, die me de hele middag laat doorslapen, ook al maken de kids er een enorme rotzooi van. Geluk met de kinderen natuurlijk. En geluk dat ik zelf uit zo'n grote familie kom, met ondersteunende broers en liefhebbende ouders. Geluk met zo'n lieve (en ervaringsdeskundige) schoonfamilie, wat eigenlijk ook wel weer logisch is, als je Anna kent. Geluk met veel goede vrienden, die me mee uit nemen. Geluk met uitstekende collega's die klussen overnemen, zonder er meteen met de klant vandoor te gaan. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
En natuurlijk ook medisch geluk. Dat de trauma ambulance in staat was mij op straat klaar te maken voor vervoer. Dat Dave zelfs zo'n vooruitziende blik heeft gehad dat hij de week na het ongeluk vrij had geblokt om vanuit zijn werkkamer op dezelfde IC van het AMC toezicht te houden op mij, mijn familie en al zijn collega specialisten. Dat niet alle eventuele voorspellingen van het AMC uitgekomen zijn. Dat mijn lichaam in goede conditie is, zodat het herstel razend snel gaat. Dat ik nu nog elke week voel dat er vooruitgang is.
En toch, is het ook gewoon domme pech. Pech dat ik nou juist daar aan het fietsen was, ruim drie maanden geleden. Dubbel pech dat daar nou ook een auto aan het rijden was. Ook pech dat we boven op elkaar zaten. Dat ik over de motorklep met mijn hoofd tegen de sponning tussen de voorruit en de zijruit ben geklapt. Pech met veel letsel. Ik had er ook gewoon een gekneusde schouder aan over kunnen houden. Of een gebroken sleutelbeen, zoals bijna alle wielrenners. Of pech dat ik niet gewoon met mijn billen door de voorruit gen gegaan. Die konden wel wat hebben. Of pech dat ik niet helemaal over de voorruit ben gevlogen met een zachte landing in het gras.
Hoe het ook zij. Op de een of andere manier kleeft er aan mij dat ik 'altijd geluk heb' (ik ben nog niemand tegen gekomen die zegt; "het verbaast me niets dat jou dat is overkomen"). Nu ook weer, tijdens het revalideren. Misschien is het grootste geluk voor mij wel, dat ik daar ook in ben gaan geloven. Niets zo fijn, als zeker te weten dat je vaak geluk hebt. Of het zo is doet er niet toe. Het vertrouwen hebben in je eigen geluk (wat toch net weer iets anders is dan mazzel) maakt het leven een stuk aangenamer en fijner. Misschien is dat weer naief, maar gelukkig heb ik dat zelf niet door.
Groet, Reinout
PS Deze week bij de tandarts geweest, athans bij het ACTA. Een gebouw zo groot als de Arena vol met tandartsen. Wat heb ik toch weer een geluk, dat dat bestaat.
vrijdag 28 september 2007
Tijdelijk arbeidsongeschikt
Lieve lezers,
Deze week viel de lang verwachte brief in de bus. " ....dat u voorlopig volledig arbeidsongeschikt moet worden verklaart....." De Generali. Prachtige naam voor een verzekeringsmaatschappij, "De Generali". Klinkt bijna als "De Finale" en past wat mij betreft ook in het rijtje van verzekeringsmaatschappij "Terminus". (Terminus heeft mij trouwens 15 jaar geleden verzekerd als motorrijder. Ik had geen motorrijbewijs en reed op een Indiase motor met kentekenplaten uit New Delhi. Zaten ze niet zo mee, daar bij Terminus. Ik was in ieder geval wel verzekeringsgschikt. "Geldig in geheel Europa". De premie was wel aan de hoge kant, bleek later).
Nou goed, gelukkig stond het woordje "tijdelijk" er nog voor. Maar officieel arbeidsongeschikt ben ik dus wel. Raar omdat zo te lezen. Arbeidsongeschikt. Dat ik het zelf zo ervaar, en actief revalideer, zonder werkbeslommeringen wil nog niet zeggen dat het prettig is om te lezen. Ga ik me voorstellen hoe "De Genarali" belt met een vijftal specialisten van het AMC, met de vraag of het mogelijk is dat de heer van Asbeck nog kan werken.
- "Nee, zeker niet".
- "Ook niet een beetje" (je hoort ze denken die knijters).
- "Nee, niets kan hij meer"
- "Dat wordt dus 100%? (zuur kuchje)
- "Voorlopig zeker"
- "Voorlopig, zei u voorlopig?" (opgelucht)
- "Nou, het kan wel anderhalfjaar duren"
- "Das mooi, dan bel ik u over drie maanden weer, wie weet.."
Zelf wordt ik hier dus niet echt vrolijk van. Maar ja, wat wil je als je de tijd hebt om over dingen te gaan nadenken....
Dan de arbeisongeschiktheids uitkering. Die is altijd bruikbaar (Al is het maar omdat ik daar de afgelopen 7 jaar maandelijks voor betaald heb) Eerst nog wat voorheffing aan belasting en premies eraf. Blijft er nog een klein bedrag over dat ik gedeeltelijk kan gebruiken om mijn huidige premie door te blijven betalen. Een soort sociale perpetuum mobile, alleen dan met energielek naar minister Bos en De Generali (klinkt al lekker arbeidsongeschikt he)
Gisteren te vroeg voor de kaakfysio. Dus even om 09.30 uur zwarte koffie met tompoes bij de Hema. Mijn oude werkgever. Stampvol en ijzig stil! Het middelste deel van de tompoes lepelt lekker weg. Het glazuur kan nog in kleine stukjes. De bodem kan mijn overgebleven gebit niet meer aan. Dan maar nog een. Is blijkbaar not done. Tweemaal bestellen. Iedereen kijkt mee.
Even verderop, op weg naar de fysio, loop ik langs V&D, La Place. Wat een verschil. Enkele tafels met laptops, dampende macchiattos en warme broden uit de overn. Keurige pakken.
Bij de fysio mijn kaken laten oprekken. Eerste keer dat Anna niet mee was. Is toch anders. Normaal zit ik daar zo'n drie kwartier. Beetje kletsen, behandelen, bijpraten en zelfhulpfysio toepassen. Nu sta ik binnen 20 minuten weer op straat. Realiseer me nu pas echt de invloed van Anna aan mijn zijde. Mijn kaakgewricht wordt al weer aardig soepel. Volgende keer ook de bodem van de tompoes opeten.
Komende week ga ik naar een nieuwe specialist, de tandarts. Ben benieuwd wat hij er van vindt. Daarna gaat de tandarts in samenwerking met de kaachirug een behandelplan maken. Alleen het feit dat het maken van een behandelplan al enkele maanden duurt, is een teken dat het woord "tijdelijk" arbeidsongeschikt wel vervangen kan worden door "voorlopig" arbeidsongeschikt. Klopt, het zijn nuances.
Deze week ook nog gebeld me een tweetal oogspecialisten. Ze zitten op dezelfde lijn als het AMC. Dat geeft zekerheid. Dat wil zeggen, dat geeft dezelfde onzekerheid. De zenuwen die mijn linker oogleden weer moeten gaan aansturen kunnen in zes maanden aangroeien. Het kan ook eerder, maar ook later, of nooit meer. Dus nog vier maanden geen ingrepen en hopen dat mijn linker oog zich in de komende vier maanden vanzelf weer gaat sluiten.
Groet, Reinout
PS, Ruud Lubbers zei het vroeger al: Nederland is ziek. Nou loop ik al een tijdje rond temidden van ziek Nederland en een ding valt me wel op; een deel van ziek Nederland vermaakt zich beter dan niet ziek Nederland.
Deze week viel de lang verwachte brief in de bus. " ....dat u voorlopig volledig arbeidsongeschikt moet worden verklaart....." De Generali. Prachtige naam voor een verzekeringsmaatschappij, "De Generali". Klinkt bijna als "De Finale" en past wat mij betreft ook in het rijtje van verzekeringsmaatschappij "Terminus". (Terminus heeft mij trouwens 15 jaar geleden verzekerd als motorrijder. Ik had geen motorrijbewijs en reed op een Indiase motor met kentekenplaten uit New Delhi. Zaten ze niet zo mee, daar bij Terminus. Ik was in ieder geval wel verzekeringsgschikt. "Geldig in geheel Europa". De premie was wel aan de hoge kant, bleek later).
Nou goed, gelukkig stond het woordje "tijdelijk" er nog voor. Maar officieel arbeidsongeschikt ben ik dus wel. Raar omdat zo te lezen. Arbeidsongeschikt. Dat ik het zelf zo ervaar, en actief revalideer, zonder werkbeslommeringen wil nog niet zeggen dat het prettig is om te lezen. Ga ik me voorstellen hoe "De Genarali" belt met een vijftal specialisten van het AMC, met de vraag of het mogelijk is dat de heer van Asbeck nog kan werken.
- "Nee, zeker niet".
- "Ook niet een beetje" (je hoort ze denken die knijters).
- "Nee, niets kan hij meer"
- "Dat wordt dus 100%? (zuur kuchje)
- "Voorlopig zeker"
- "Voorlopig, zei u voorlopig?" (opgelucht)
- "Nou, het kan wel anderhalfjaar duren"
- "Das mooi, dan bel ik u over drie maanden weer, wie weet.."
Zelf wordt ik hier dus niet echt vrolijk van. Maar ja, wat wil je als je de tijd hebt om over dingen te gaan nadenken....
Dan de arbeisongeschiktheids uitkering. Die is altijd bruikbaar (Al is het maar omdat ik daar de afgelopen 7 jaar maandelijks voor betaald heb) Eerst nog wat voorheffing aan belasting en premies eraf. Blijft er nog een klein bedrag over dat ik gedeeltelijk kan gebruiken om mijn huidige premie door te blijven betalen. Een soort sociale perpetuum mobile, alleen dan met energielek naar minister Bos en De Generali (klinkt al lekker arbeidsongeschikt he)
Gisteren te vroeg voor de kaakfysio. Dus even om 09.30 uur zwarte koffie met tompoes bij de Hema. Mijn oude werkgever. Stampvol en ijzig stil! Het middelste deel van de tompoes lepelt lekker weg. Het glazuur kan nog in kleine stukjes. De bodem kan mijn overgebleven gebit niet meer aan. Dan maar nog een. Is blijkbaar not done. Tweemaal bestellen. Iedereen kijkt mee.
Even verderop, op weg naar de fysio, loop ik langs V&D, La Place. Wat een verschil. Enkele tafels met laptops, dampende macchiattos en warme broden uit de overn. Keurige pakken.
Bij de fysio mijn kaken laten oprekken. Eerste keer dat Anna niet mee was. Is toch anders. Normaal zit ik daar zo'n drie kwartier. Beetje kletsen, behandelen, bijpraten en zelfhulpfysio toepassen. Nu sta ik binnen 20 minuten weer op straat. Realiseer me nu pas echt de invloed van Anna aan mijn zijde. Mijn kaakgewricht wordt al weer aardig soepel. Volgende keer ook de bodem van de tompoes opeten.
Komende week ga ik naar een nieuwe specialist, de tandarts. Ben benieuwd wat hij er van vindt. Daarna gaat de tandarts in samenwerking met de kaachirug een behandelplan maken. Alleen het feit dat het maken van een behandelplan al enkele maanden duurt, is een teken dat het woord "tijdelijk" arbeidsongeschikt wel vervangen kan worden door "voorlopig" arbeidsongeschikt. Klopt, het zijn nuances.
Deze week ook nog gebeld me een tweetal oogspecialisten. Ze zitten op dezelfde lijn als het AMC. Dat geeft zekerheid. Dat wil zeggen, dat geeft dezelfde onzekerheid. De zenuwen die mijn linker oogleden weer moeten gaan aansturen kunnen in zes maanden aangroeien. Het kan ook eerder, maar ook later, of nooit meer. Dus nog vier maanden geen ingrepen en hopen dat mijn linker oog zich in de komende vier maanden vanzelf weer gaat sluiten.
Groet, Reinout
PS, Ruud Lubbers zei het vroeger al: Nederland is ziek. Nou loop ik al een tijdje rond temidden van ziek Nederland en een ding valt me wel op; een deel van ziek Nederland vermaakt zich beter dan niet ziek Nederland.
woensdag 19 september 2007
Weblog en schaamte
Lieve lezers en medelevers,
Enkele jaren geleden waren Anna en ik op een avond waar de bekendste schaamte expert en psychoanalystius Louis Tas een lezing gaf over "dagboek en schaamte". Al zijn clienten waren aanwezig, of anders gezegd iedereen die er toe doet in Amsterdam Zuid en zich enkele jaren analyse kon veroorloven. En iedereen die daar zonder schaamte voor uit komt. En Anna en ik dus.
Waarom een dagboek uitgeven, waarin je dingen hebt geschreven die alleen jou aangaan? Leek mij ook niet logisch. Je schrijft tenslotte een dagboek waarin je ook schaamtevolle en persoonlijke zaken vastlegt. Dat publiceer je dan ook niet. Dat is ook de reden waarom mannen over het algemeen geen dagboek hebben. Ze maken niet alles persoonlijk, laat staan dat ze zich snel ergens voor schamen. (je kan zelf invullen waarom vrouwen dus over het algemeen wel een dagboek hebben, maar als je dat opschrijft klinkt dat weer zo mannelijk)
Totdat aan het einde van de avond Hans van Mierlo zich begon te roeren. Hij kon zich oprecht niet kon voorstellen dat je iets opschrijft en daar anderen niet in laat delen. Ach ja, van hem begrijpen we dat wel. Een politicus wil gehoord worden. Hoe dan ook. Vandaag op Prinsjesdag helemaal. En schrijf je dan anders, als je weet dat het gepubliceerd wordt?
Sinds dit weblog houdt dat mij (en enkele van jullie die mij dat in vertrouwen hebben verteld) ook bezig. Maar wees gerust, en lees zolang je er plezier aan beleefd, want ik ben er uit: Er zijn drie redenene waarom ik wil dat dit (ik?)gelezen wordt:
- Ben tenslotte de jongste, die kost wat kost alle "gemiste" aandacht op de een of andere wijze wil compenseren.
- Dat deze schrijfsels en te weten dat de hele wereld het mee kan lezen misschien wel een vorm van verwerken zijn?
- En op deze wijze bewaar ik ook wat herinneringen aan deze periode.
Niet alles schrijf ik op (zo ben ik bijvoorbeeld onlangs weer gaan zwemmen met Maarten H. .....). Dus jullie kunnen mij nog gewoon mailen, bellen, langskomen, enz. zonder angst dat je hier terugleest wat wel belangrijk was.
Ja, en wat is dan belangrijk? Komende vrijdag weer naar het AMC. Kaakchirug, mondhygieniste, oogpoli. en kaakfysio. Het wordt routine. Net zoals ik dagelijks houten ijsstokjes tussen mijn kaken duw om deze op te rekken, de hometrainer op stoom breng, mijn linker oog zelf bezalf en afplak, mijn littekens insmeer, mijn pillen slik, rondjes loop, af en toe plat op bed lig, de krant lees. Kortom revalideren is hard werken. Dat durf ik nu zonder schaamte op te schrijven.
Groet, Reinout
PS, Anna heeft mij een nieuw woord geleerd. "Ziektewinst". Om eerlijk te zijn maak ik daar inmiddels gebruik van bij poepluiers, schreeuwende kinderen, de afwas e.d. Eigenlijk is ziektewinst een heel gezond teken. Ik zou het vaker moeten doen.
Enkele jaren geleden waren Anna en ik op een avond waar de bekendste schaamte expert en psychoanalystius Louis Tas een lezing gaf over "dagboek en schaamte". Al zijn clienten waren aanwezig, of anders gezegd iedereen die er toe doet in Amsterdam Zuid en zich enkele jaren analyse kon veroorloven. En iedereen die daar zonder schaamte voor uit komt. En Anna en ik dus.
Waarom een dagboek uitgeven, waarin je dingen hebt geschreven die alleen jou aangaan? Leek mij ook niet logisch. Je schrijft tenslotte een dagboek waarin je ook schaamtevolle en persoonlijke zaken vastlegt. Dat publiceer je dan ook niet. Dat is ook de reden waarom mannen over het algemeen geen dagboek hebben. Ze maken niet alles persoonlijk, laat staan dat ze zich snel ergens voor schamen. (je kan zelf invullen waarom vrouwen dus over het algemeen wel een dagboek hebben, maar als je dat opschrijft klinkt dat weer zo mannelijk)
Totdat aan het einde van de avond Hans van Mierlo zich begon te roeren. Hij kon zich oprecht niet kon voorstellen dat je iets opschrijft en daar anderen niet in laat delen. Ach ja, van hem begrijpen we dat wel. Een politicus wil gehoord worden. Hoe dan ook. Vandaag op Prinsjesdag helemaal. En schrijf je dan anders, als je weet dat het gepubliceerd wordt?
Sinds dit weblog houdt dat mij (en enkele van jullie die mij dat in vertrouwen hebben verteld) ook bezig. Maar wees gerust, en lees zolang je er plezier aan beleefd, want ik ben er uit: Er zijn drie redenene waarom ik wil dat dit (ik?)gelezen wordt:
- Ben tenslotte de jongste, die kost wat kost alle "gemiste" aandacht op de een of andere wijze wil compenseren.
- Dat deze schrijfsels en te weten dat de hele wereld het mee kan lezen misschien wel een vorm van verwerken zijn?
- En op deze wijze bewaar ik ook wat herinneringen aan deze periode.
Niet alles schrijf ik op (zo ben ik bijvoorbeeld onlangs weer gaan zwemmen met Maarten H. .....). Dus jullie kunnen mij nog gewoon mailen, bellen, langskomen, enz. zonder angst dat je hier terugleest wat wel belangrijk was.
Ja, en wat is dan belangrijk? Komende vrijdag weer naar het AMC. Kaakchirug, mondhygieniste, oogpoli. en kaakfysio. Het wordt routine. Net zoals ik dagelijks houten ijsstokjes tussen mijn kaken duw om deze op te rekken, de hometrainer op stoom breng, mijn linker oog zelf bezalf en afplak, mijn littekens insmeer, mijn pillen slik, rondjes loop, af en toe plat op bed lig, de krant lees. Kortom revalideren is hard werken. Dat durf ik nu zonder schaamte op te schrijven.
Groet, Reinout
PS, Anna heeft mij een nieuw woord geleerd. "Ziektewinst". Om eerlijk te zijn maak ik daar inmiddels gebruik van bij poepluiers, schreeuwende kinderen, de afwas e.d. Eigenlijk is ziektewinst een heel gezond teken. Ik zou het vaker moeten doen.
dinsdag 11 september 2007
Politie aan huis
Lieve lezers,
Hoe heette dat ook al weer? Goed dat er politie is. De politie is je beste vriend. Hoe dan ook, afgelopen zondag avond is voor mij duidelijk geworden, dat elke leus klopt. De politieman die als eerste bij mijn ongeluk aanwezig was, kwam op bezoek. Spanning op de boerderij. Je hebt altijd wel iets te verbergen....(oude boetes, APK keuringen, onverzekerde oldtimers enz. enz.). En toch ging het anderhalf uur lang over mijn ongeluk. Gelukkig maar. Anna ronde het gesprek goed af door expliciet te vragen of dit tevens het laatste bezoek was. Rust weer terug op de boerderij, behalve bij Teun. Ondragelijk dat wij vergeten waren te vertellen aan de politie dat hij ook een politiepak had.
Stoere politie op een motor. In leer, met alles wat nodig is om te overleven in Amsterdam om zijn middel. Slechts een kop thee ("anders moet alles weer uit") en een half koekje. Beetje stug. Hoewel het zijn werk is, gebeurt het niet dagelijks dat "je bij een slachtoffer bij zijn aangezicht naar binnen kan kijken". Ik heb nog wel mijn naam gezegd (Asbak, ha ha), maar was al snel buiten westen. "En als jij dan op de grond ligt, half tegen de auto, roggelend, vrijbaan voor het bloed, en zonder reactie dan bid je dat de ambulance snel komt". De ambulance kwam gelukkig net op tijd. Hij overhandigde aan het ambulance personeel even later wat bij elkaar geraapte tanden en kiezen . "Bleek dat de kaak er nog aanzat, ja ook dat heb ik niet dagelijks in mijn handen".
Hij vertelt alles vrij nuchter; "Je moet toch afstand houden, anders komt er teveel binnen", maar is blij mij in de huidige conditie te zien. Het is een raar gesprek. Op alle vragen geeft hij antwoord, maar uit zichzelf praat hij niet. Weer wordt me duidelijk dat het ook anders had kunnen aflopen. Ik weet dat het over mij gaat, en toch voelt dat niet zo. Er komen ook geen herinneringen terug. Misschien wel beter ook. Ik vind het eerder spannend om te horen hoe alles gegaan is. Alsof je in de kijkersfile staat en bijgepraat wordt via de radio.
Tot slot teken ik een getuige verklaring. Er is ruimte voor hele verhalen. Maar ik heb niets te vertellen. Ik weet nog dat ik mijn helm opdeed toen ik wegreed, en vanaf dat moment is het een groot zwart gat. Er is een week zoek. Ik zal er over 40 jaar aan het eind van mijn leven op staan, dat ik nog recht heb op mistens 7 dagen extra.
Verder: afgelopen week een aantal controles gehad in het ziekenhuis. Alles loopt volgens plan. De schroeven zitten goed in mijn rug, mijn linker oog is nog afgeplakt en mijn kaken kunnen iets verder van elkaar dankzij de kaakfysio. Ook deze week was ik weer onder de indruk van de betrokkenheid, aandacht en zorg van alle medisch specialisten van het AMC. Ook afscheid genomen van de neurochirurg. Hij bracht mij op vrijdag 13 (!) juli het goede nieuws dat ik geen dwarslaesi kon krijgen en gisteren het goede nieuws dat ik voor mijn nek niet meer op controle hoef.
Groet, Reinout
PS Heb de agent gevraagd of het mogelijk was om, voordat je de blaastest doet, een fles jenever leeg te drinken (waar hij bij zou zijn) opdat het bewijs dat je daarvoor al dronken was niet geleverd zou kunnen worden, realistisch was. Had hij nog niet meegemaakt. Maar hij gaf me weinig kans....
Hoe heette dat ook al weer? Goed dat er politie is. De politie is je beste vriend. Hoe dan ook, afgelopen zondag avond is voor mij duidelijk geworden, dat elke leus klopt. De politieman die als eerste bij mijn ongeluk aanwezig was, kwam op bezoek. Spanning op de boerderij. Je hebt altijd wel iets te verbergen....(oude boetes, APK keuringen, onverzekerde oldtimers enz. enz.). En toch ging het anderhalf uur lang over mijn ongeluk. Gelukkig maar. Anna ronde het gesprek goed af door expliciet te vragen of dit tevens het laatste bezoek was. Rust weer terug op de boerderij, behalve bij Teun. Ondragelijk dat wij vergeten waren te vertellen aan de politie dat hij ook een politiepak had.
Stoere politie op een motor. In leer, met alles wat nodig is om te overleven in Amsterdam om zijn middel. Slechts een kop thee ("anders moet alles weer uit") en een half koekje. Beetje stug. Hoewel het zijn werk is, gebeurt het niet dagelijks dat "je bij een slachtoffer bij zijn aangezicht naar binnen kan kijken". Ik heb nog wel mijn naam gezegd (Asbak, ha ha), maar was al snel buiten westen. "En als jij dan op de grond ligt, half tegen de auto, roggelend, vrijbaan voor het bloed, en zonder reactie dan bid je dat de ambulance snel komt". De ambulance kwam gelukkig net op tijd. Hij overhandigde aan het ambulance personeel even later wat bij elkaar geraapte tanden en kiezen . "Bleek dat de kaak er nog aanzat, ja ook dat heb ik niet dagelijks in mijn handen".
Hij vertelt alles vrij nuchter; "Je moet toch afstand houden, anders komt er teveel binnen", maar is blij mij in de huidige conditie te zien. Het is een raar gesprek. Op alle vragen geeft hij antwoord, maar uit zichzelf praat hij niet. Weer wordt me duidelijk dat het ook anders had kunnen aflopen. Ik weet dat het over mij gaat, en toch voelt dat niet zo. Er komen ook geen herinneringen terug. Misschien wel beter ook. Ik vind het eerder spannend om te horen hoe alles gegaan is. Alsof je in de kijkersfile staat en bijgepraat wordt via de radio.
Tot slot teken ik een getuige verklaring. Er is ruimte voor hele verhalen. Maar ik heb niets te vertellen. Ik weet nog dat ik mijn helm opdeed toen ik wegreed, en vanaf dat moment is het een groot zwart gat. Er is een week zoek. Ik zal er over 40 jaar aan het eind van mijn leven op staan, dat ik nog recht heb op mistens 7 dagen extra.
Verder: afgelopen week een aantal controles gehad in het ziekenhuis. Alles loopt volgens plan. De schroeven zitten goed in mijn rug, mijn linker oog is nog afgeplakt en mijn kaken kunnen iets verder van elkaar dankzij de kaakfysio. Ook deze week was ik weer onder de indruk van de betrokkenheid, aandacht en zorg van alle medisch specialisten van het AMC. Ook afscheid genomen van de neurochirurg. Hij bracht mij op vrijdag 13 (!) juli het goede nieuws dat ik geen dwarslaesi kon krijgen en gisteren het goede nieuws dat ik voor mijn nek niet meer op controle hoef.
Groet, Reinout
PS Heb de agent gevraagd of het mogelijk was om, voordat je de blaastest doet, een fles jenever leeg te drinken (waar hij bij zou zijn) opdat het bewijs dat je daarvoor al dronken was niet geleverd zou kunnen worden, realistisch was. Had hij nog niet meegemaakt. Maar hij gaf me weinig kans....
dinsdag 4 september 2007
Help! ik weeg te weinig
lieve lezers,
Schrijf dit blog nu met naast mij een paar stukken gele cake en een lekkere plak chocola. Goeie combinatie trouwens als je door wilt eten. Nooit gedacht dat ik dit nog eens zou doen omdat notabene Anna zich zorgen begint te maken over mijn onder (!!) gewicht. Zij moet het het komende jaar toch al meer van mijn lichaam hebben dan van mijn kop zelf. (Ja, zonde, als er dan elke week een kilo zoek is). Kan je nagaan als mijn hoofd over anderhalf jaar weer de oude is. Wat een extra rijkdom dat lichaam dan eigenlijk is.
Precies twee maanden na het ongeluk weeg ik minder dan 85 kilo. Een gewicht dat ik zelfs op mijn wereldreis niet gehaald heb. Nooit meer naar India om af te vallen. Gewoon naar de IC van het AMC, 3 weken sondevoeding, 7 weken kaken op elkaar binden met ijzerdraad en...... 15 jaloers makende kilos in twee maanden! (dit is inclusief het toegevoegde metaal in mijn lichaam, voor de preciezen onder ons)
Gisteren met Roderik Bender gezwommen in Volendam. Mijn littekens maakte geen indruk. Ze zijn daar wel wat gewend. Ook hier weer een aantal baantjes getrokken, op sta hoogte, dat wel. Echt zwemmen is er nog niet bij. Bang dat ik door de beweging van mijn verkleinde borstkas de schroeven uit mijn rug draai. Daarna heerlijk broodje Hollandse garnalen (van de Scandinavische visafslag) op de dijk van Volendam gegeten. Wat een drukte op maandag ochtend. Inderaad, in het Duits bestellen en met dollars afrekenen.
Wel indruk gemaakt op Roderik. Hij weegt meer dan ik!! Deze mijlpaal is uniek. Sinds onze vriendschap 20 jaar geleden begon heeft hij de aanval gekozen om juist mij af en toe dikke B te noemen terwijl hij zelf ook niet tot de Job van Boxtels staken behoort. Job heeft trouwens de plastische bijnaam "vleeshaak" geintroduceerd. Waarschijnlijk ontstaan in een vlaag van jaloezie. Daarbij vergeleken is Jerommeke (mijn familie) nog een lief koosnaampje. Zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan (John Belushi van de Blues Brothers, met dank aan Jaap Swieringa, overigens ook geen slechte stand in).
Morgen bij de afdeling Traumatologie van het AMC maar eens informeren of dit nou echt de grootste problemen zijn die ik op dit moment heb. Ik hoop het wel. Ze gaan mijn rug bekijken. Heb in de aanloop hier naartoe in de afgelopen weken een flink aantal pijnstillers geminderd. Ook hiermee wil ik graag laten zien dat het goed me me gaat. Niets leukers dan specialisten te verbazen. Zij overladen mij dan weer met complimenten, en zo houden we elkaar in een positieve greep. (Geleerd toen ik nog in loondienst was bij AKZO).
Ben wel op zoek naar wat nieuwe bijnamen die passen bij mijn nieuwe postuur. De winnaar wordt getrakteerd op een eten in onze eigen Broeker steakhouse "de drie noten" of een zeven gangen diner bij onze enige echte Mario in Neck. Afhankelijk van de bijnaam.
Dikke kus, Reinout
PS Flores van Emmerik is wat mij betreft trouwens winnaar geworden van de rouwcurve prijsvraag. "Het is wetenschappelijk bewezen dat de rouwcurve niet bestaat, maar hij kan zeer wel behulpzaam zijn in het verwerkingsproces". Logischer kan niet. (Flores, de restjes zijn onderweg)
Schrijf dit blog nu met naast mij een paar stukken gele cake en een lekkere plak chocola. Goeie combinatie trouwens als je door wilt eten. Nooit gedacht dat ik dit nog eens zou doen omdat notabene Anna zich zorgen begint te maken over mijn onder (!!) gewicht. Zij moet het het komende jaar toch al meer van mijn lichaam hebben dan van mijn kop zelf. (Ja, zonde, als er dan elke week een kilo zoek is). Kan je nagaan als mijn hoofd over anderhalf jaar weer de oude is. Wat een extra rijkdom dat lichaam dan eigenlijk is.
Precies twee maanden na het ongeluk weeg ik minder dan 85 kilo. Een gewicht dat ik zelfs op mijn wereldreis niet gehaald heb. Nooit meer naar India om af te vallen. Gewoon naar de IC van het AMC, 3 weken sondevoeding, 7 weken kaken op elkaar binden met ijzerdraad en...... 15 jaloers makende kilos in twee maanden! (dit is inclusief het toegevoegde metaal in mijn lichaam, voor de preciezen onder ons)
Gisteren met Roderik Bender gezwommen in Volendam. Mijn littekens maakte geen indruk. Ze zijn daar wel wat gewend. Ook hier weer een aantal baantjes getrokken, op sta hoogte, dat wel. Echt zwemmen is er nog niet bij. Bang dat ik door de beweging van mijn verkleinde borstkas de schroeven uit mijn rug draai. Daarna heerlijk broodje Hollandse garnalen (van de Scandinavische visafslag) op de dijk van Volendam gegeten. Wat een drukte op maandag ochtend. Inderaad, in het Duits bestellen en met dollars afrekenen.
Wel indruk gemaakt op Roderik. Hij weegt meer dan ik!! Deze mijlpaal is uniek. Sinds onze vriendschap 20 jaar geleden begon heeft hij de aanval gekozen om juist mij af en toe dikke B te noemen terwijl hij zelf ook niet tot de Job van Boxtels staken behoort. Job heeft trouwens de plastische bijnaam "vleeshaak" geintroduceerd. Waarschijnlijk ontstaan in een vlaag van jaloezie. Daarbij vergeleken is Jerommeke (mijn familie) nog een lief koosnaampje. Zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan (John Belushi van de Blues Brothers, met dank aan Jaap Swieringa, overigens ook geen slechte stand in).
Morgen bij de afdeling Traumatologie van het AMC maar eens informeren of dit nou echt de grootste problemen zijn die ik op dit moment heb. Ik hoop het wel. Ze gaan mijn rug bekijken. Heb in de aanloop hier naartoe in de afgelopen weken een flink aantal pijnstillers geminderd. Ook hiermee wil ik graag laten zien dat het goed me me gaat. Niets leukers dan specialisten te verbazen. Zij overladen mij dan weer met complimenten, en zo houden we elkaar in een positieve greep. (Geleerd toen ik nog in loondienst was bij AKZO).
Ben wel op zoek naar wat nieuwe bijnamen die passen bij mijn nieuwe postuur. De winnaar wordt getrakteerd op een eten in onze eigen Broeker steakhouse "de drie noten" of een zeven gangen diner bij onze enige echte Mario in Neck. Afhankelijk van de bijnaam.
Dikke kus, Reinout
PS Flores van Emmerik is wat mij betreft trouwens winnaar geworden van de rouwcurve prijsvraag. "Het is wetenschappelijk bewezen dat de rouwcurve niet bestaat, maar hij kan zeer wel behulpzaam zijn in het verwerkingsproces". Logischer kan niet. (Flores, de restjes zijn onderweg)
Abonneren op:
Reacties (Atom)